Роберт II ағыл Robert II 2 наурыз 1316 19 сәуір 1390 Стюарттар әулетінен шыққан алғашқы Шотландия королі Роберт II ағыл

Роберт Стюарт - пен Шотландия королі Роберт I Брюстің қызы, ұлы. Ол анасынан шотланд тағына құқықтарын мұралыққа алды. 1318 жылы ел парламенті екі жасар Робертті Роберттің мұрагері ретінде таныды. Көп ұзамай патшада ұл Дәуіт II туды, бұл Стюарттың мүмкіндіктерін біршама қысқартты, бірақ Дәуіт II-де бала болмауына байланысты Робертті Шотландия тағына жеткізді.

Шотландияның ең ірі магнаты және королдің ең жақын туысы ретінде Роберт Стюарт елдің саяси өмірінде маңызды рөл атқара бастады. 1332 жылы жас Стюарт басшылығымен Эдуард Баллиолге қарсы соғыс іс-шараларына қатысып, 1333 жылы Халидон-Хилл шайқасында шотландықтар жеңілген соң, Дәуіт II-ні кеткенше Дамбартонда жасырды. Морей графы, Джон Рэндольфпен бірге Роберт патшаның жоқ болуы кезеңінде Шотландияның регенті болып сайланды. Алғашында регенттерге сәттілік серік болды және олар елдің батыс бөлігін ағылшын әскерінен босатып алды, бірақ Рэндольфтың тұтқынға түсуі мен 1335 жылы Стюарттардың иелігіне ағылшын-ирландық флоттың шабуылы Робертті Баллиоль және татуласуға мәжбүр етті. Стюарттың ағылшындармен келіссөзі ұзаққа созылмады, алайда келесі жылдары ол Шотландияны азат ету үшін күресте белсене қатыспады және уақытша регент лауазымынан айырылды.

Роберт II мен оның екінші әйелі Ефимия де Росс. Кітап миниатюрасы

Шотландия регенті

1341 жылы Дәуіт II патша елге оралды. Роберт Стюарт Шотландияның әкімшілігіне қатысудан дереу шеттетілді. Стюарт пен патша арасындағы үйкеліс соншама, тіпті, Невиллс-Кросс түбіндегі шайқас кезінде Роберттың батальоны шайқас алаңын тастап кетіп, шотланд әскерінің жеңілуіне айтарлықтай үлкен себепкер болды. Осы шайқастың нәтижесінде Дәуіт II ағылшындардың тұтқынына түсті, ал Роберт Стюарт тағы да Шотландияның билеушісі болды. Атасы Роберт Брюстен қарағанда Стюарттың әскери таланттары болмады және ұйымдастырушылық қабілеті болмады. 1341-1357 жылдардағы регенттігі кезінде мемлекеттік басқаруда аласапыран болды, королдік қазынаның табысы күрт төмендеді, барондардың өзаралық тартысы артты, ағылшын әскері елдің оңтүстік аймақтарын басып алды. Патшаны босату туралы келіссөздер өте қиын жүрді: Эдуард III өзін немесе бір баласын Шотландия тағының мұрагер ретінде тануды талап етті, бұны, әрине, Роберт Стюарт қолдай алмады. Тек 1357 жылы екі жақ ымыраға келіп, Дәуіт II Шотландияға оралды.

Оппозицияның көшбасшысы

1357 жылы король Дәуіт II орталық билікті нығайтуға және корольдіктің қаржы ресурстарын нығайтуға бағытталған бірқатар реформаларды жүзеге асыра бастады. Бұл оқиғалар Роберт Стюарт бастаған шотланд магнаттары тарапынан наразылық тудырды. Ол кельттік тіл мен мәдениеті аман қалған батыс Шотландияның ірі барондарымен жақындасты: , , Уильям О’Беолан және т.б. Королдің екінші некесі және ағылшын ханзадасын шотландық тақтың мұрагері ету идеясына деген айқын көзайымы Дәуіт II мен Стюарт арасындағы антагонизмді күшейтті. Алайда патшаның табанды әрекеттері: басып кіру, 1369 жылы Россты басып алынуы және 1368 жылы Роберт Стюарттың қамауға алу, наразылықты бейтараптандыруға көмектесті. Оппозицияның жеңілуі оның көшбасшысы Роберт Стюарттың сенімсіздігіне нәтижесі болды, ол әрқашан патшамен татуласуға дайын тұрды.

Патша Роберт II

Ішкі саясат

Дәуіт II қайтыс болған соң, оның ең жақын мұрагері ретінде Роберт Стюарт, 1371 жылы 26 наурызда Шотландия королі деп тағайындап, Сконеде тәж кигізу жорасы өтті. Стюарт әулетінің үш жүз жылдан астам уақыт билік етуі басталды.

Роберт II, замандастарының айтуынша, «қарапайым, мейірімді және жомарт» (Bower, Walter, Scotichronicon), арнайы мемлекеттік қабілеттері болмады. Билігінің басында, 1371 жылы таққа талаптарына келіспеген, 1-ші Дуглас графы, Уильям Стюартқа қарсы шықты. Патша Дугласты өз қызын және көптеген мемлекеттік лауазымды беріп құтылғысы келді. Бұл Роберт II мен оның ұлы кезінде патшалық билікке бақылау жасаған Шотландиядағы ірі магнаттардың әсер етуінің басталуы болды. Сонымен қатар, елде «стюартизация» процесі басталды: корольдің ауқымды отбасы мүшелеріне және оның туыстарына жерді және атақтарды жаппай тарату: 1377 жылға қарай Шотландияның барлық графтарының жартысы Стюарттарға тиесілі болды.

Дәуіт II дәуірінен алғашқы Стюарттардың арасындағы айтарлықтай айырмашылық та қазына табысының күрт құлдырауы болды: шотландтық барондар мен шенеуліктерге түрлі салықтық және кедендік жеңілдіктер беру, королдік доменнен иеліктен айырылу және, ең алдымен, табыс салығын алу практикасының тоқтауы мемлекеттік бюджеттің кіріс бөлігін екі есе қысқартты. Дәуіт II-нің жинақтаған қаржысы жұмсалды.

Роберт II-нің кезінде патшалық әкімшіліктің құлдырауы, тәртіпсіздіктердің өсуі және билікті асыра пайдалану 1384 жылы парламенттің бастамасымен патшалық сот-әкімшілік функцияларын үлкен ұлы, Каррик графы, Джонға берді. Қартайған патша елді басқарудан бірте-бірте шеттеле берді. 1389 жылы мұрагердің ауыр жарақатының салдарынан патшаның үшінші ұлы, Файф графы, Роберт Стюарт Шотландия билеушінің қызметін атқарды. 1390 жылы 19 сәуірде Роберт II қайтыс болды.

Сыртқы саясат

Роберт II билігін орнатқан кезде Шотландияның сыртқы саясаты өзгермеді: 1371 жылы Франциямен қол қойылды: екі жақ бірін-бірінің келісімінсіз Англиямен оқшау бейбітшілік жасамауға міндеттенді. 1378 жылы Еуропада католик шіркеуінің басталды. Англия Рим папасына қолдау көрсеткендіктен, Шотландия авиньонның жағынның жағына өтті. Алайда, Англиямен араздықты бұзғысы келмеген Роберт II, Дәуіт II-ні құтқару төлемдерді жалғастырды.

Эдуард III-нің 1377 жылы қайтыс болуына Шотландияның тәуелсіздігіне ағылшындық қауіпін жойды. Мұнымен патшаның әрекетсіздігі жағдайында Англиямен шекаралық соғыс басталған шотландық барондар пайдаланып қалды. 1384 жылы келісімшарт тоқтағаннан кейін әскері басып алып, ағылшындардан тартып алды. Шотландияны Англияға қарсы әскери іс-әрекеттерін қолдау үшін француз экспедициялық корпусы жіберілді. Алайда, франко-шотландық әскери ынтымақтастығы нәтиже бермеді және жас Эдинбургқа жорығынан кейін, Роберт II бітім жасасты. Бірақ 1388 жылы бастаған оңтүстік Шотландияның бароны, жорыққа шықты және Оттерберн шайқасында графының ұлы, ағылшын әскері жеңді.

Неке мен балалары

Сэр Адам Мурдың қызы, Элизабет Мур (1349)
- Маргарита, тұрмысқа шыққан (1350 ж. бастап)
- Джон (Роберт III) (1337—1406), Шотландия королі
- Уолтер (1338—1363), 1-ші Файф графы, Файф графинясы, Изабелла Макдаффке үйленген
- Роберт (1339—1420), Олбани герцогы; Ментейт графинясы, Маргарет Грэмге (1334—1380) және Мюриэлла Китке (қай. 1449) үйленген
- Александр (1343—1394), 1-ші Бьюкен графы; Росс графинясы, Ефимияға үйленген
- Марджори, 1-ші Морей графы, Джон Данбарға, кейін Александр Китке тұрмысқа шыққан
- Джоанна (Джин), сэр Джон Китке (қай. 1375), кейін Гламис лорды, Джон Лайонге (қай. 1383) және сэр Джеймс Сэндилендке тұрмысқа шыққан
- Изабелла(қай. 1410), 2-ші Дуглас графы, Джеймс Дугласке, кейін 1389 жылдан бастап, Дәуіт Эдмонстоунге тұрмысқа шыққан
- Элизабет, Томас де ла Хэемге тұрмысқа шыққан
- Екатерина, сэр Роберт Логанге тұрмысқа шыққан
Росс графы, Хьюдің қызы, Ефимия (1355)
- Дәуіт (1356—?), 1-ші Стратерн графы
- Уолтер (1360—1437), 1-ші Атолл графы
- Элизабет, 1-ші Кроуфорд графы, Дәуіт Линдсиге тұрмысқа шыққан
- Эгидия, тұрмысқа шыққан

Алғашқы некеден туылған балалар Рим папасының ресми келісіміне дейін туылды, кейінірек бірінші және екінші некелерден туған Роберт II-нің ұрпақтары арасындағы қақтығыстар болды.

Әдебиет

John of Fordun, Scotichronicon, continued by Walter Bower
Nicholson, R.. Scotland: the Later Middle Ages, Edinburgh, 1997