Хосе Эчегарай и Эйсагирре исп José Echegaray y Eizaguirre 19 сәуір 1832 14 қыркүйек 1916 Мадрид испан драматург 1904 жыл

Хосе Эчегарай-и-Эйсагирре (исп. José Echegaray y Eizaguirre; 19 сәуір 1832 — 14 қыркүйек 1916, Мадрид) — испан драматург, 1904 жылғы әдебиет бойынша Нобель сыйлығының лауреаты.

Хосе Эчегарай-и-Эйсагирре
ис. Echegaray y Eizaguirre, José

Туған күні	19 сәуір 1832 (1832-04-19)
Туған жері	Мадрид, Испания
Қайтыс болған күні	14 қыркүйек 1916 (1916-09-14) (84 жас)
Қайтыс болған жері	Мадрид, Испания
Шығармалардың тілі	испан
Марапаттары

Өмірбаяны

Ерте шағы

Хосе Эчегарай-и-Эйсагирре 1832 жылы 19 сәуірде Мадридте баск отбасында дүниеге келген. Үш жасында ата-анасымен бірге Жерорта теңізі жағалауындағы Мурсия деген шағын қалаға көшті.

Хосе жоғары білімді Мурсия институтында алды, онда әкесі грек тілінің профессоры болған. Институтта оқып жүргенде Эчегарай латын және грек тілдерін жақсы көреді, жаратылыс тарихын зерттеді. Ол 14 жасында философия бакалавры дәрежесін алып Мадридке оралды. Мұнда ол 1853 жылы бітірген техникумда математиканы оқи бастады. Эчегарай колледжді бітіргеннен кейін бірнеше жыл инженер, кейін техникумда қолданбалы және теориялық математика пәнінің мұғалімі болып жұмыс істеді. Ол осы пәндер бойынша бірқатар мақалалар мен монографиялардың авторы ретінде танымал болды.

Ғылыми және саяси қызметі

Математикадан басқа, Эчегарай геология және саяси экономия саласында зерттеулермен айналысты, театр өнеріне әуес болды. Шамамен 1863 жылы інісі Мигель әуесқойлар театрының сахнасында қойылған пьеса жазғаны оған қатты әсер етті. Бұл оқиға негізінен болашақ драматургтің мүдделерінің ауқымын алдын ала анықтады.

1860 жылдардың ортасынан бастап Эчегарай Испанияның саяси өміріне араласа бастады. 1868 жылғы «Даңқты революция» оқиғаларынан және патшайым Изабелла II тақтан кеткеннен кейін ол қоғамдық жұмыстар министрі, ал бір жылдан кейін сауда министрі болып тағайындалды. 1869 жылы Эчегарай Испания парламентіне сайланды, кейін ол әртүрлі қызметтерді атқарды, оның бастамасымен Испания банкі де құрылды. Болашақта ол үш рет (1872-1873, 1874 және 1905) қысқа уақыт қаржы министрі қызметін атқарды.

Әдеби қызметі

1874 жылы Испанияда Бурбондар монархиясы қалпына келтірілгеннен кейін Эчегарай Францияға қоныс аударды. Мұнда ол Парижде тұрақтады, онда ол өзін толығымен әдеби және театр мүдделеріне арнады. Парижде ұзақ тұрмады және сол жылы Мадридке оралды, келе сала Айасека-и-Эйсагир шығармашылық лақап атымен өзінің алғашқы пьесасы «Чек кітапшасын» жазды. Ғылыми-саяси қызметті тастап, осы кезден бастап тек драмалық шығармалар жазумен айналысты. Эчегарайдың қаламынан жылына орта есеппен екі-үш пьеса шығады. Бұл пьесалар көбінесе испан театрларының сахналарында қойылып, олардың авторына үлкен танымалдылық әкелді.

Эчегарайдың 60 пьесасының жартысы дерлік поэтикалық түрде жазылған, мысалы, «Кек алушының әйелі» романтикалық драмасы (исп. La esposa del vengador, 1874), драматургке атақ әкелген алғашқы пьеса. «Қылыш сабында» пьесасы одан да сәтті болды (исп. En el puño de la espada, 1875). 1877 жылы Эчегарай «Ессіздік немесе киелілік» пьесасымен жұмыс істей бастады (исп. О locura o santidad), оның басты кейіпкері тек өзіне тән емес мінез-құлық қасиеттеріне байланысты - адалдық, турашылдық, бұзылмаушылық үшін жынды деп танылған. Пьеса ағылшын тіліне аударылды, содан кейін оны оқыған Джордж Бернард Шоу Эчегарайдың еңбегін жоғары бағалап, оның пікірінше, «Фридрих Шиллер, Виктор Гюго мектебіне тән категориялық, шынайы трагизмі бар...» деп айтты.

«Дон Хуанның ұлы» (исп. El hijo de Don Juan, 1892) пьесасынан бастап Эчегарайдың жұмысы реалистік сипатқа ие болды. Аталмыш пьесада Генрик Ибсеннің әсері, әсіресе оның «Елестер» пьесасы айқын байқалады. Сыншылар «Дон Хуанның ұлын» салыстырмалы түрде салқын қабылдады, тек сол Бернард Шоу ғана ол туралы жақсы сөйлеп, «...«Елестер» сюжеті «жаңа ұлттық түсіндірмесін алды, бірақ сол моральді сақтады» деп атап өтті.

Эчегарайдың ең танымал шығармасы «Ұлы Галиото» пьесасы болды (исп. El gran Galeoto), 1881 жылы жазылған. Оның негізгі тақырыбы жазықсыз адамдарға зиян келтірген өтірік пен жала болды. Өнертанушы Федерико де Онистің айтуынша, «бұл пьесалар... драманың мәнін құрайтын дәстүрлі тақырыптар мен қақтығыстарды шеберлікпен және әсермен жаңғыртады».

Эчегарайдың даңқының шыңы 1890 жылдары келді. 1894 жылы драматург Испания корольдік академиясына сайланды. Сонымен бірге тарихта «98-жылдар буыны» деген атпен тарихта қалған бірқатар испандық жас жазушылар Эчегерайға үзілді-кесілді қарсы шығып, оның пьесаларын тым сентименталды, орынсыз деп тауып, Ибсенге еліктейді деп сөкті.

1904 жылы Эчегарай Фредерик Мистральмен бірге «Испан драматургиясының дәстүрлерін жаңғыртудағы көптеген еңбегі үшін» деген сөзбен әдебиет бойынша Нобель сыйлығын алды. Салтанатты шараға қатыса алмаған лауреатты құттықтау сөзінде Швеция академиясының мүшесі С.Д.Вирсен былай деді: «ескі испан драматургиясының шеберлері сияқты Эчегерай да өз шығармашылығында бай қиял мен талғампаз көркемдік талғамның бірлігін біріктіреді». 1912 жылы Эчегарай рыцарлық «Алтын бөрте» орденімен марапатталды.

Драматург 1916 жылы 14 қыркүйекте Мадридте қайтыс болды. Ол 84 жаста еді.

Эчегарай шығармашылығы туралы сыншылардың пікірлері әртүрлі. Кейбіреулер оны классикалық және қазіргі испан драматургиясының арасындағы байланыстырушы болды деп санайды, ал басқалары, керісінше, оның жұмысын XIX ғасырдың аяғында испан театрының құлдырауының дәлелі деп санайды. Американдық әдебиеттанушы В. Ньюберри, Эчегарай Луиджи Пиранделлоға айтарлықтай әсер етті және олардың екеуі де өз жұмыстарында романтизмді «сатиралық мазаққа ұшыратты, осылайша осы бағытты ұстанғаны үшін сынның қорлауын болжады».

Дереккөздер

Әдебиет

O locura o santidad, drama en tres actos y en prosa. Мадрид, 1877;
Shay F. (ред. ), Twenty-five Short Plays, 1925;
L.A. Modern Spanish Literature, 1929.

Сыртқы сілтемелер

Эчегарай, Хозе // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907.
Эчегараи // Малый энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 4 т. — СПб., 1907—1909.