Герхарт Гауптман

Герхарт Иоганн Роберт Гауптман (нем. Gerhart Johann Robert Hauptmann; 15 қараша 1862, Оберзальцбрунн — 6 маусым 1946, Агнеттендорф) — неміс драматургі. 1912 жылғы әдебиет бойынша Нобель сыйлығының лауреаты.

Герхарт Гауптман
1914 жыл. фотосы.
Туған күні	15 қараша 1862 (1862-11-15)
Туған жері	Оберзальцбрунн,
Қайтыс болған күні	6 маусым 1946 (1946-06-06) (83 жас)
Қайтыс болған жері	, қазір ауданы
Азаматтығы	Германия
Бағыты
Шығармалардың тілі	неміс
Марапаттары	Әдебиет саласындағы Нобель сыйлығы (1912)
Қолтаңбасы

Өмір және шығармашылық

Төменгі Силезияда қонақүй иесі Роберт Гауптман мен оның әйелі Марияның отбасында дүниеге келген. Герхарттың екі үлкен ағасы Георг пен және үлкен әпкесі Иоганна болған. Бала кезінде Герхарт керемет арманшыл ретінде танылды. Алдымен ол ауыл мектебінде оқыды, содан кейін үлкен қиындықпен Бреслаудағы нағыз училищеге түсті. Вроцлавта оқу Герхарт үшін оңай болған жоқ: ол студенттік интернатта тұрып, мектептегі қатаң пруссиялық ережелерге баяу үйренді. Оқуға ынтасының болмауы мен ауруына байланысты сабақтан көп келмеуі Гауптманның екінші курсқа қалдырылуына әкелді. Бірте-бірте Гауптман бейімделе бастады және Бреслаудағы уақытын театрға бару үшін пайдаланды. 1878 жылдың көктемінде Гауптман Бреслауды тастап, ағасы Густав Шуберттің Лонигтегі үйіне ауыл еңбегін оқуға көшті, бірақ бір жарым жылдан кейін денсаулығына байланысты оқуын тоқтатты.

Онда, Бреслауда Гауптман Блокпен кездесті. Кейінірек Йена университетіне түсті. 1883—1884 жж. Италияда өтті. 1885 жылы мамырда үйленіп, әдеби қызметке кірісті. Оның алғашқы драмасы, «Тиверий» — «Прометидтердің легі» поэмасы сияқты ескі романтикалық стильдегі аса үлгідегі шығарма. Бірақ көп ұзамай Гауптманнан жазушы-натуралист шықты. Бұл жаңа бағыттағы алғашқы тәжірибе «Атқыш Тиль» («Bahnwärter Thiel») повесті болды. Сосын «Күн шықпай тұрып» драмасын жазып, Берлинде жаңа ғана жазушылар үйірмесі ұйымдастырған «Еркін сахна» дирекциясына береді. Пьеса 1889 жылы ұсынылды және өзінің өте «батыл» реализмімен баспасөзде тоқыныс тудырды.

Гауптман бұл жерде Ибсеннің шәкірті, әлі жетілмеген болса да, бірақ күшті, ерекше талантты байқатқан. Сол 1889 жылы Гауптманның екінші пьесасы «Бейбітшілік мейрамы» («Das Friedensfest») пайда болады, онда ол ақырында саналы түрде натурализм жолына түсіп, жаңа драмалық стиль жасауға батыл әрекет жасайды.

Гауптманның даңқы нығайып, байыпты сын оның талантын келесі екі пьеса: «Жалғыздар» драмасы («Einsame Menschen», 1890) және «Біздің жолдас Крамптон» («College Crampton», 1891) комедиясы қойылғаннан кейін ғана мойындайды; соңғы пьеса неміс әдебиетіндегі ең көңілді және ақылдылардың бірі болып табылады. «Жалғыздарда» Гауптман Лев Толстойдың неке туралы көзқарасымен біршама жақындық тапты.

Гауптманның негізгі шығармасы – Силезия жұмысшыларының экономикалық жағдайын шебер бейнелеген «Тоқушылар» (1892) драмалық поэмасы. Драмалардан басқа, Гауптман тағы бірнеше әңгіме жазды («Der Apostel» және басқалар). Гауптманн Зудерманға қарағанда дарынды және тереңірек, ал оның сюжеттерін дамыту тәсілі бойынша ол Ибсенге қарағанда әлдеқайда егжей-тегжейлі және батылырақ. Сөйлеу реңктері арқылы бет-әлпеттерді даралау ол арқылы жоғары дәрежеге жеткен. 15 жыл бойы Гауптман қазіргі заманғы неміс драмасының басында болды. Золя рухындағы тұқым қуалаушылық мәселесіндегі натурализмнен бастап, өзінің алғашқы еңбектерінде («Vor Sonnenaufgang», «Friedensfest») Гауптман өзінің әрі қарайғы жұмысында алдына түрлі міндеттер қойды. Қоршаған ортаның трагедиясын суреттейтін натуралистік драмалардан қоршаған ортамен күресте тұлға психологиясына көшті. Оның «Einsame Leute» осыған негізделген, онда өтпелі уақыт түрлері бейнеленген, адам өз құқықтарын меңгерген кезде, оларда өзін орнықтыруға әлі жеткілікті күшті емес. Оның «Die Weber» (1892) драмасы үлкен қоғамдық маңызы бар, онда аш тоқымашылардың көтерілісі фонында адам қайғысының қорқынышты суреті салынған. Бүкіл драманың негізгі мотиві «Әрбір адамның арманы болуы керек» («Jeder muss halt a Sehnsucht haben») соңғы сөздерінде көрсетілген. Бұл техника жағынан өте қызықты: оның кейіпкері тобыр, әр әрекетте құрамы өзгеріп отырады.

Гауптманның одан әрі жұмысында реалистік мазмұндағы пьесалар ертегі, фантастикалық драмалармен алмасады. Гауптман «Ганнелесінде» («Hannele’s Himmelfahrt», 1892) ең қатыгез шындықтың бейнесін – түнгі баспанадағы өмірді, уланып өліп жатқан қыздың жан дүниесінде гүлдеген қиял-ғажайып армандар әлемімен үйлестіреді. Тіршіліктің сыртқы көріксіздігімен жасырын рухани дүниенің сұлулығына қарама-қайшылықтары, бұл драма қайтымсыз әсер қалдырады. Гауптманның реалистік драмаларына «Флориан Гайер»(1895), «Михаил Крамер» (1901) тарихи драмасы, «Кіре тартушы Геншель» (1898), «Құндыз ішік», «Қызыл әтеш», «Шлюк пен Яу» халықтық фарстары, сондай-ақ оның соңғы драмасы «Роза Бернт» (1903). Бұл драмалардың әрқайсысында рухтың идеалистік ұмтылыстары өмірлік жағдайлар мен адамдық құмарлықты төмендететін шындыққа қарсы тұрады.

Герхарт Иоганн Роберт Гауптман

«Флориан Гейерде» Гауптман тарихи шежірені жаңғырту әрекетін жасады. «Құндыз ішік», «Қызыл әтеш», «Шлук пен Яу» әзіл-оспақ құдіретімен және жұмысшы табын ешбір идеализациясыз натуралистік тұрғыдан көркем суреттеу өте өміршең әрі көркем. «Роза Бернтте» жеке адамның ар-ожданы адам үкімінің объектісіне айналғанда жойылатын адам туралы сұрақ тағы да туындайды. Бұл драмалардың барлығы жазу мәнерінде әбден шынайы, бірақ бәрі де рухтың идеалистік екпіндерін көрсетуге деген ұмтылыспен қаныққан: бұл әлеуметтік драмаларда да, психологиялық драмаларда да жеке адамды бейнелейтін Гауптманның күші. қоршаған ортамен күреседі, ешқашан дау-дамайлардың күнделікті жағымен шектелмейді, әрқашан рухтың үнін сезімтал тыңдайды. Гауптмандағы реалистпен бірге ақын биік тұрады, поэтикалық драмаларда ұлттық ертегілер мен аңыздардың атмосферасын сезімталдықпен жаңғыртады: «Батқан қоңырау» (1896) және «Кедей Генрих» (1903). «Батқан қоңырау» — жердегілерге аяушылықпен байланған, бірақ жоғарыға ұмтылған идеалисттің трагедиясы. «Кедей Генрих» – қыздың риясыз махаббатымен емделген алапес туралы ескі неміс аңызының қайта өңделуі. Драмада поэтикалық ескі дәстүрдің рухы тамаша сақталған. Сонымен, Гауптманның басты ерекшелігі – натуралистік әдістердің, өмірге және оның тікелей мүдделеріне жақындық, адам қасіретіне жанашырлық, терең идеализм, алдына биік және биік мақсаттар қоятын адам рухына деген сенім.

Иррационализм рухында «Қысқы баллада» (1917), «Ақ құтқарушы» (1920), «Индиеподи» (1920) драмалары жазылды; «Диуана Эмануэль Квинт» (1910), «Ұлы ананың аралы» (1928) романдары. Гауптманның прозасы, «Соанадан шыққан еретик» (1918 романын қоспағанда, киелі моральді айыптау оның драматургиясынан көркемдік қуаты жағынан төмен. Гауптманның соңғы жұмысында «Күн батқанға дейін» (1932) драмасы ерекшеленеді, онда әлеуметтік сыни мотивтер естіледі. Германиядағы фашизм үстемдігі кезінде Гауптман заманауи тақырыптардан алыстады. Атридтер туралы грек аңызының (1941-1944) сюжетіне негізделген драмалық тетралогия – «Жастық шағымның шытырман оқиғасы» (1937) автобиографиялық романын жазды. «Ұлы түс» поэмасы Гауптманның нацизмге деген дұшпандығын айғақтады. Нацистік режим ыдырағаннан кейін Гауптманн демократиялық интеллигенция ұйымы «Культурбунд» ұйымының құрметті төрағасы болып сайланды.

Гауптманның 1912 жылғы «Атлантида» романы аттас дат дыбыссыз фильміне негіз болды. Роман «Титаника» апатынан бір ай бұрын жазылған, ал 1913 жылғы фильм оқиғадан бір жылдан аз уақыт өткен соң жарыққа шықты. Роман мен фильмнің сюжеттік желісі жойылған мұхит лайнеріндегі романтиканы қамтыды және апатқа ұқсастығы айқын байқалды. Бұл сәйкестік жанжал тудырды. Бұл фильмге Норвегияда тыйым салынды. Соған қарамастан, өнердің жаңа түрі – киноның мүмкіндіктеріне тәнті болған Гауптман бірнеше сценарий жазды, бірақ олардың ешқайсысы түсірілмеді.

Туындылары

Шығармалар тізімі

Романдар

• Диуана Эмануэль Квинт (1910)
• Атлантида (1912)
• Елес (1923)
• Ванда, әзәзіл (1926)
• Ұлы Ана аралы (1925)

Пьесалары

• «Күн шыққанға дейін» (Vor Sonnenaufgang), 1889;
• «Бейбітшілік мейрамы» (Das Friedenfest), 1890;
• «Жалғыздар» (Einsame Menschen), 1891;
• « (Die Weber), 1892;
• «Әріптес Крамптон» (College Crampton), 1892;
• «Құндыз ішік» (Der Biberpelz) 1893;
• «Ганнеле» (Hanneles Himmelfahrt), 1893;
• «Флориан Гейер» (Florian Geyer), 1896;
• «Эльга» (Elga), 1896;
• «Батқан қоңырау» (Die versunkene Glocke), 1896;
• «Кіре тасушы Геншель» (Fuhrmann Henschel), 1898;
• «Шлюк пен Яу» (Schluck und Jau), 1900;
• «Михаэль Крамер» (Michael Kramer), 1900;
• «Қызыл әтеш» (Der rote Hahn), 1901;
• «Кедей Генрих» (Der arme Heinrich), 1902;
• «Роза Бернд» (Rosa Bernd), 1903;
• «Бишофсбергтің бикештері» (Die Jungfern von Bischofsberg), 1905 (вышла в 1907);
• «Ал Пиппа билейді» (Und Pippa tanzt), 1906;
• «Ұлы Карлдың тұтқыны» (Kaiser Karls Geisel), 1908;
• , 1911;
• «Қысқы баллада», 1917;
• «Ақ құтқарушы», 1920;
• «Индиподи», 1920;
• «Күн батар алдында» (Vor Sonnenuntergang), 1932;
• «Гамлет Виттенбергте» (Hamlet im Wittenberg), 1935;
• «Ульрих фон Лихтенштайн» (Ulrich von Lichtenstein), 1937;
• «Собордың қызы» (Die Tochter der Kathedrale), 1938;
• Атридтер туралы драмалық тетралогия (1941—44);
  • «Авлидтегі Ифигения» (Iphigenie in Aulis), 1944;
  • «Агамемнонның өлімі» (Agamemnons Tod), 1942;
  • «Электра» (Elektra), 1944;
  • «Дельфадағы Ифигения» (Iphigenie in Delphi), 1941.

Басқа

• «Гауптманмен әңгімелесу» (Gespräche mit Hauptmann), 1932 — жазған және құрастырған

Г. Гауптман туралы естелік

• Герхарт Гауптман мұражайы ақын 1885 жылдан 1889 жылға дейін өмір сүрген Эркнерде ашылды.
• 1907 жылы ашылған астероид (648) Пиппа, 1908 жылы ашылған (670) Оттегебе және 1909 (686) Герсуинд ашылған, Гауптманның «Ал Пиппа билеп жатыр», «» және «Ұлы Карлдың тұтқыны»пьесаларының кейіпкерлерінің атымен аталған.

Сыртқы сілтемелер

• Гауптманның Lib.ru сайтындағы жұмыстары: Классика
• Мұражай үйі Нобель сыйлығының лауреаты Герхарт Гауптман - Хиддензе аралының королі. Deutsche Welle хабары
• Герарт Гауптманмен әңгіме – А. В. Луначарский очеркі
• Гауптман туралы кітапта: ХХ ғасырдағы шетел әдебиеті / Л.Г.Андреев өңдеген. - М .: Жоғары мектеп, 1996 ж