Максвелл үлестірілуі

Максвелл үлестірілуі — молекулаларының қозғалысы классикалық механика заңдарына (мысалы, ) бағынатын тұрған молекулаларының жылдамдықтары бойынша үлестірілуі. Алғаш рет Джеймс Клерк Максвелл дәлелдеген (1859). Максвелл үлестірілуі бойынша жылдамдық компоненттері х-тен х+dх-ке, у-тен у+dу-ке, және z-тен z+dz-ке дейінгі интервалдарда жататын f () бірлік көлеміндегі молекулалардың Максвелдің үлестірілу функциясымен: , (1) анықталады, мұндағы m — , n — бірлік көлемдегі . Осы өрнектен жылдамдықтарының -ден +d-ға дейінгі интервалда жататын молекула саны да Максвелл үлестірілуі деп аталады және ол мынадай түрде беріледі: dn=F()d= = (2) Ол ең деп аталатын жылдамдығы кезінде өзінің максимумына жетеді. үшін Т=273 К кезінде b=1506 м/с. Температура жоғарылаған сайын Максвелл үлестірілуінің максимумы (b) шамасы жоғарылау температураларға қарай ығысады. Максвелл үлестірілуі молекулалар арасындағы өзара әсерге тәуелді емес және классиклық сипаттама мүмкін болған жағдайда тек үшін ғана емес, үшін де орындалады. Ол, сондай-ақ, сұйықтықтағы не газдағы (қалқыған) (Броундық қозғалыс) үшін де орынды. Максвелл үлестірілуін 1920 жылы неміс физигі О. тәжірибе жүзінде растаған.

• Ортаққорда бұған қатысты медиа санаты бар: Maxwell–Boltzmann distributions

  Пайдаланған әдебиет

  1. Қазақ энциклопедиясы 6 том